Vanochtend met Lauran de gym van het hotel bezocht: een paar aftandse toestellen maar een prima tafeltennis tafel!! Het personeel is heel vriendelijk, het eten zeer gevarieerd, het hotel een beetje "vergane glorie". Morgen hebben we 400km naar St.Lucia voor de boeg.
Voor het avondeten gezellig gepraat met onze buren in het hotel en daarna aan tafel. Het restaurant heeft een leuke aanpak; kleine gerechtjes, je mag twee voor-, twee hoofd- en twee nagerechtjes kiezen. Ook een uitgebreide saladebar. We redden een gerechtje per gang! (Volgens mij ben ik al flink aangekomen, ik moet proberen wat meer beweging te krijgen de komende dagen).
Elke tafel heeft een eigen bediende, het zijn allemaal vrouwen, onze waitress heet Eggie en is een ietwat verlegen slanke Swazi. Ze werkt hier al 8 jaar en woont op het terrein, de omstandigheden zijn ons niet bekend.... Ik heb haar vanochtend ook gezien bij het ontbijt dat al om 07.00 uur start, avondeten is vanaf 1900 uur. Ze vertelde dat ze werkt van 06.00 tot 09.00 en dan weer van 17.00 tot 22.00 uur. Tussendoor mag ze gaan rusten. Ik vroeg of ik haar mocht fotograferen en legde haar uit dat ik een verslag maak van onze reis.
Tijdens zo'n reis door dit immense land wordt je wel geconfronteerd met de grote verschillen. In dit hotel werken alleen zwarte vrouwen, hun hartelijkheid is opvallend. Ze gedragen zich hier nog steeds als bediende, en stellen zich ontzettend nederig op. In het algemeen valt op dat iedereen aandacht heeft voor elkaar en je vriendelijk aankijkt als je met hen praat. De omgangsmanieren zijn heel prettig, volgens mij was het vroeger ook zo in Nederland.
